τζιν λεμόνι ράιοτ

The Birthday, Marc Chagall (1915)

 

παραμένει στον αέρα πάνω από τις ταράτσες

μετέωρος και αποκλεισμένος

από τη γη και το βάρος

τα λεπτά κυλούν

ξεκινά να μετρά αντίστροφα

θέλει να πέσει σαν τρελός

η φυσική έχει γίνει αφύσικη

ένα ατύχημα χρειάζεται

εύχεται μια αμείλικτη πτώση

για προσγείωση ούτε λόγος

*

το μόνο πράγμα που έχει στο μυαλό του είναι να καταφέρει να κρατηθεί από το ψηλό σκαμπό του μπαρ ή αν δεν τα καταφέρει, τουλάχιστον από την μπάρα κι ας κρέμεται ανάποδα σαν νυχτερίδα (αν παρατηρήσεις καλύτερα, τα μάτια του είναι καρφωμένα στην πόρτα και κάθε φορά που ακούγεται ο ήχος γκλιν γκλιν ανοίγει η πόρτα και δυστυχώς ξεχνιέται και χαλαρώνει το γράπωμα, δε θα ήθελε σε καμία περίπτωση να κολλήσει στο ταβάνι και να προκαλέσει περαιτέρω αντιδράσεις γύρω γύρω)

θέλει κάπως αφόρητα να τη δει να πιουν μαζί να τα πουν να κυκλοφορήσει το αλκοόλ στο αίμα και να επιστρέψει το βάρος σαν δύναμη που κάνει τους ανθρώπους να ακουμπάνε στη γη και να γρατζουνάνε επιφυλακτικά ένα ριφάκι στο πεντάγραμμο της ευθείας που συνδέει τα μάτια τους.

*

ενα τζιν λεμόνι, ένα δεύτερο

μπορείς να μην χαμογελάς μέσα στο στόμα μου σε παρακαλώ;

θα κάνω ό,τι θέλω

ένας κόσμος έχει ανέβει πάνω στα δακρυγόνα και χορεύει

κάνει ό,τι θελήσει

μπορείς να μην χαμογελάς μέσα στο στόμα μου σε παρακαλώ;

θα κάνω ό,τι θέλεις

ένα τζιν λεμόνι και ένα δεύτερο

(θα κάνουμε ό,τι θέλουμε)