οζίρκγ

Υπάρχει μια ιστορία που ο μύθος λέει ότι μεταφέρεται ψιθυριστά από τοίχο σε τοίχο, στις γειτονιές που μεγαλώνουμε και γινόμαστε τρανοί, από κάθε άποψη και από καμία συγχρόνως.

Η ιστορία αυτή είναι και δεν είναι ανθρώπινη, έχει και δεν έχει μιλιά δική της, γελάει με ψυχή ή γελάει απλά για το είδωλο. Είναι η ιστορία του γκρίζου, του χρώματος που δεν παιδεύεται να γίνει άσπρο ούτε μαύρο, παλεύει να γίνει άντρας αλλά να μείνει και παιδί, μια εκθαμβωτική γυναίκα με την ψυχή τρελοκόριτσου που δεν δίνει δεκάρα, η ιστορία του γκρι.

Το γκρίζο λοιπόν εμφανίζεται στις φλέβες των τοίχων που φουσκώνουν και ξεφουσκώνουν σε κάθε πιθανή αλλαγή θερμοκρασίας στα δωμάτια. Δίνει την εντύπωση ότι είναι έτοιμο να εκραγεί όταν οι αγκαλιές το παρακάνουν και όταν τα γέλια τυλίγουν το κρεβάτι σαν καπνός τσιγάρου, του πρώτου που ανάβεις όταν πατάς σε νέα γη.

Από το ψυγείο που ακούγεται το βράδυ στη σιωπή, και το ασανσέρ που ανεβοκατεβαίνει, στο τρόλεϊ που παλεύει να επιταχύνει με το ηλεκτρικό ρεύμα, εκεί, μέσα από τα κλειστά βλέφαρα το γκρίζο περιμένει υπομονετικά να κυλήσει.

«Εγκλώβισα μέσα μου τις λάμψεις και τις ταχυκαρδίες, τις υποθερμίες και την υποτονικότητα και έχω αυτή την υπέροχη δυνατότητα να ξανακοιτάω μέσα μου και να μη βλέπω τίποτα από όσα αραίωσα και εξαφάνισα».

Η ιστορία ενός χρώματος που δεν έχει την παραμικρή δύναμη είναι η ιστορία εκείνου ή εκείνης που θα την αφηγηθεί.

κρίση πανικού

Κι ο πόνος σαν μέτρο της ζωής είναι πάντα εκεί, ας στριφογυρίζει η άνοιξη στα στενά, γλυκά και ύπουλα˙πώς να την υποδεχτείς και φέτος και με πόση χαρά, αν περίσσεψε καθόλου. Πως ακριβώς υποδέχεσαι κάτι που είναι αναπόφευκτο με το να του ψιθυρίζεις μνήμες, σώματα αγκαλιασμένα, φιλιά πιεσμένα-υλικό για να ζήσεις κάθε μέρα;

Ό,τι ζήσαμε στριφογυρίζει, εκείνες οι επαναλαμβανόμενες μηχανικές κινήσεις με την ελάχιστη μέγιστη καρδιά που τις κάνει ανθρώπινες και ανθεκτικές, σαν τα σχέδια που έμειναν στα κωλόχαρτα με τα οποία είναι τυλιγμένες οι ζωές μας εδώ και καιρό.

Βλέπεις μια παλιά λάμψη στα μάτια της και χαμηλώνεις το βλέμμα: δεν μπορείς να αγκαλιάσεις σφιχτά την ελευθερία γιατί θα γίνει η πιο μεγάλη ασχήμια που γνώρισες. και ο πόνος βέβαια πάντα εκεί, να είναι το μέτρο της ζωής σου.

Όσο πλησιάζουμε στο πιο βέβαιο πάρτι του κόσμου, ας χαριζόμαστε παντού – πρέπει να προλάβουμε. να έχουμε την κάβλα να πηδιόμαστε και να ψιθυρίζουμε τα πάντα αγκαλιά. Τον πόνο και κάθε άλλο μέτρο της ζωής. Αυτής που έρχεται και πάει και τα λοιπά και τα λοιπά.