φιλίζι, feel easy, is living easy;

πανηγύρι

i. οι πλάτες των κοριτσιών είναι σαν ανοιχτά βιβλία όπου μπορεί κανείς να διαβάσει μια ερωτική ιστορία. η μόνη βοήθεια που μπορεί να ξεδιαλύνει κάπως το μυστήριο είναι ο ιδρώτας​ που ξεκινάει από τον αυχένα και καταλήγει προς τη μέση. και πάλι, χρειάζεται σχολαστική παρακολούθηση.

οι ώμοι από την άλλη, στρογγυλοί και προκλητικοί στο να κρατηθείς, να γραπωθείς γερά, είναι προτιμότερο να αφήνονται ελεύθεροι. ή μήπως όχι, δεν είμαι και σίγουρος.

ii. αν αιωρηθείς από πάνω βλέπεις ομόκεντρους κύκλους – όλοι γυρνάνε γύρω γύρω από τον έρωτα πιασμένοι χέρι χέρι. βέβαια, όπως είναι φυσικό κανείς δεν τηρεί ομόκεντρη τροχιά: σφήνες, αποχωρήσεις, είσοδοι, ασύμμετρα τα σκιρτήματα, το μελίσσι χορεύει πάνω σε αρχαία άγνοια. «πάμε να χορέψουμε».

οι μεγάλοι, βράχοι αγάλματα γενιά παλιά, παρόλο που έχουν στερέψει από έρωτα, σα να παραφυλάνε. από τις άσπρες πλαστικές καρέκλες τους, από τα πεζούλια, κουρασμένοι δικαστές που δεν θέλησαν ν’ ακολουθήσουν τον δρόμο που πήραν παρά μόνο αυτόν που ανοίγεται προκλητικά μπροστά τους: ο χορός σέρνει τον κόσμο μπροστά, αναβάλλει τον θάνατο.

μοναξιά

η μοναξιά είναι ένα μεγάλο τέρας, είναι σαν ολόγραμμα (το δικό μας). υπάρχει πολύ πριν τον άνθρωπο, μια ριζωμένη γήινη δύναμη – από την ίδια όμως ξεφυτρώνει οτιδήποτε την κάνει να εξαφανίζεται για λίγο ή πολύ: η επιθυμία για τον άλλον, το κοίταγμα, το επίμονο κοίταγμα, ο θαυμασμός, η κάβλα, η ατζαμοσύνη μιας πρώτης επαφής, η εμμονή μιας φαντασίωσης, η γύμνια του μεσημεριού, η κάβλα πριν και μετά.

η μοναξιά αυτοκτόνησε ένα καλοκαίρι.

μικρά παιδιά

μικρά παιδιά, έφηβοι, μιλάνε λες και είναι πίσω από μια καρέκλα γραφείου πολυεθνικής επιχείρησης ή χρηματιστηριακού γραφείου. εξηγούν με περίσσια υπευθυνότητα το πως θα νοικιάσουν το σπίτι των σπουδών τους, το πώς θα το γεμίσουν με έπιπλα, με διακόσμηση και απλώνουν οικονομίστικους σχεδιασμούς προορισμένους να μην αποτύχουν και να πετύχουν το πολυπόθητο αποτέλεσμα: να ξεπεράσουν τους γονείς τους σε σκουριά και να συμβάλλουν στο σταμάτημα του να πηδιέσαι από νωρίς στη ζωή σου. αν το τελευταίο συνεχιστεί, τότε θα μιλάμε για το τέλος της ανθρώπινης ιστορίας, και χωρίς ίχνος οργασμού μάλιστα.

καντίνα

(απέξω) πάντοτε έχει κάποιο ενδιαφέρον να περιεργάζεσαι το χρυσομαύρισμα ενός κορμιού, τις τρίχες που ξάνθυνε ο ήλιος στα χέρια, το πίσω μέρος του λαιμού, στα σημεία που φυτρώνουν λίγες, εκεί φαίνεται όλη η τρυφερότητα με την οποία φέρεται ο ήλιος, τα μαλλιά που δείχνουν ότι ένας άνθρωπος προέρχεται από τη θάλασσα, μεγαλώνει στην άμμο και τα αρμυρίκια και επιστρέφει ξανά όταν τα κύματα χάσουν την ορμή τους. πάντοτε έχει κάποιο λογοτεχνικό ενδιαφέρον ο χρόνος της αναμονής στην καντίνα πριν από τον πρώτο καφέ.

(απομέσα) καλημέρα, τι θέλετε; ωραία, μισό λεπτάκι. δέκα βήματα πίσω δεξιά στη μηχανή του εσπρέσο. μισό βήμα αριστερά πάγος, λίγη ζάχαρη, πέφτει έξω θα καθαρίσω μετά δε γαμιέται, σέηκερ βζζζζ, δευτερόλεπτα που φεύγουν και δεν ξανάρχονται, λίγος αφρός, καπάκι πλαστικό, καλαμάκι, ορίστε τα ρέστα σας, έτοιμη για μια νέα εργασιακή εμπειρία ζω το μύθο μου στην ελλάδα: μπύρα ναι, τι μπύρα;, έφτασε, μισό λεπτάκι. παρακαλώ, τι θέλετε;

παγκράτιο το παράλιο

καπιταλισμός είναι εκείνες οι συνθήκες που χρόνο με τον χρόνο ξεριζώνουν τους κέδρους, τ’ αρμυρίκια, ρίχνουν τσιμέντα που οδηγούν σε γήπεδα, επιδίδονται στο αναπτυξιακό άθλημα της τεχνητής σκιάς και θάβουν τ’ αρχεία με τα φυσικά μονοπάτια για να ξεχαστεί τελείως η περιπλάνηση. καπιταλισμός όπως λέει ο αεικίνητος αγγελής είναι η εξαφάνιση του κρίνου της θάλασσας η αλλιώς του παγκράτιου του παράλιου. πρόλαβα μου το ‘δειξε δεν έχω παράπονο.

περί καταμερισμού

ο καταμερισμός της εργασίας γύρω από την παραλία και τη θάλασσα είναι στα χέρια μας. κάθε μέρα μπορεί να είναι διαφορετικός, πιο ενδιαφέρων, ένα βήμα πιο μακριά από τον τεηλορισμό και από κάτι υποστηρικτές του που κουνάνε υπερήφανα τις αλυσίδες τους: «πόσο να κάτσεις πια, μετά σκουριάζεις, αρχίζει και σου λείπει το τρέξιμο». πόσο σαμποτάζ χρειάζεται στα εγκεφαλικά κύτταρα άραγε;

(refugees welcome, υπάρχει πολλή ζωή πεταμένη ν’ αδράξετε)