δάφνη – βύρωνας σαράντα λεπτά
Δάφνη 11:26
Ξεκινώ από μια γειτονιά που ορισμένα σπίτια είναι χαμηλά ακόμη, στένσιλ στους τοίχους με το αλφάδι της αναρχίας «ο Λάμπρος είναι ένας από μας», ο Φούντας είχε σκοτωθεί εκεί κοντά κάπου. Υπάρχει μια στρογγυλή πλατεία που χωράει ίσα ίσα ένα περίπτερο και ένα παγκάκι που χθες το βράδυ κάθονταν δυο-τρεις πιτσιρικάδες, μοιάζει λίγο σαν αδιέξοδη αυτή η πλατεία.
Περπατάω την Κουντουριώτου, δεξιά και αριστερά τα σπίτια θυμίζουν επαρχία, χωριό, κάποιες φανερές αυλές κάποιες κρυμμένες, ένα μίνι μάρκετ σε όλο αυτόν τον δρόμο με κρεμασμένες αθλητικές φυλλάδες και τις φάτσες της πραγματικής διακυβέρνησης του χωριού, της πόλης, του εθνικού μας του κορμού -να μια καλή διατύπωση-. Ησυχία έχει, πολλή ησυχία, κάνεις να δεις μέσα από κανα παράθυρο μήπως υπάρχει λίγο ζωή, τίποτα ιδιαίτερο, κάποιοι γέροι με κανα-δυο σακούλεςστα χέρια. Παιδιά πουθενά, καμιά φωνή να σπάσει την πολλή ησυχία.
Τα παιδιά είναι στα σχολεία.
Φτάνω κοντά στη Βουλιαγμένης, από πριν ξέρω το δρόμο και τον θόρυβό του οπότε παίρνω τα κατάλληλα μέτρα αντιφάσεων. Ενορχηστρώνω θυμό, αηδία και κυνισμό μαζί με οικειότητα, έλεγχο και άνεση. Γελάω με τα άδεια μαγαζάκια όπως και αυτά γελάνε μαζί μου, κάποτε οι συναλλαγές μας ήταν οι γνωριμίες μας και η ανθρωπινότητά μας έστεκε στις βιτρίνες, άλλαζε ανάλογα με την εποχή και τη μόδα και όταν είχε εκπτώσεις αγαπιόμαστε ακόμα πιο πολύ. Πολλή εργασία πίσω απ’ όλα αυτά, κόπος χωρίς αλληλεγγύη όμως είναι πλούτος ανέγγιχτος. Και αρπαγμένος από λίγους.
Περνάω και την Ηλιουπόλεως, κάτι πεζοδρομάκια μ’ ένα τρίκυκλο, κοντά στο εργοστάσιο της Πυρκάλ, μπαίνω σιγά σιγά στον υμηττό. Και δω τα σπίτια χαμηλά, αυλίτσες και παρααυλίτσες και κάτι λιγοστοί γέροι στα καφενεία. Μαζεύω ανάσες για να φτάσω στο Αστυνομικό Τμήμα Βύρωνα στην Καλλιπόλεως, εκεί πάνω απ’ το Παπαστράτειο κάτι καταλήψεις θυμάμαι από παλιά. Σηκώνω τ’ όπλο μου να βγάλω τη θέα, ανταμοιβή επειδή κουράστηκα λίγο, θέα χωρίς εκκλησία δε γίνεται, δε θέλω να την βγάλω αλλά δεν έχω κι άλλη επιλογή. Μόνο όταν γυρίζω πίσω, στον τοίχο, βλέπω: «Δεν Θέλω Να».
Πάλι ο τοίχος με γλιτώνει.
Κατηφορίζω προς Βύρωνα, πιο γνώριμα λημέρια, καλημερίζω τον ΟΑΕΔ της γειτονιάς, με καλημερίζει κι αυτός μ’ ένα κρατικό σημείωμα που θέλει την ουρά αναμονής να ξεκινά από την οδό χρυσοστόμου σμύρνης, ανηφοριά πέμπτο σύννεφο δεξιά στη διασταύρωση με το βαρομετρικό χαμηλό.
«Διατηρείτε σειρά προτεραιότητας».
Βύρωνας 12:06.
Delirium 