βικτώρια σημαίνει νίκη

Cuddly Little Owl, Flickr

λοιπόν φίλοι, τα γράφω τώρα που είμαι σα θολή μαστίχα αν και, έννοια σας μαλακισμένα, σε κανα δυο μέρες θα είμαι πάλι διαφανής, κρίσταλ κλίαρ. Έχει στριφογυρίσει κάποια φλέβα που οδηγεί στην καρδιά τις τελευταίες μέρες και δεν την έχω πάρει χαμπάρι, αλλά μ’ ενοχλεί και με την καρδιά δεν παίζουνε ως γνωστό ε; δυο μέρες δυο διαφορετικών χρόνων ξεκουβάλησαν σκοτεινιές και μας κάνουν τσαλιμάκια ξερω γω.

για πάμε λίγο: η βικτώρια έφυγε πριν από δύο νομίζω μέρες. Την πέτυχα κάμποσα χρόνια πριν όταν μου πε «χρηστάκο, τα μαθες ε; σώθηκα». Τότε είχε σωθεί με πολύ κόπο, τώρα όμως όχι. Η βικτώρια ήταν το πρώτο μου κορίτσι, σε αυτήν οφείλω ερωτική διαπαιδαγώγηση ανάμεσα στις πρώτες μεγάλες κάβλες, στις πρώτες τεράστιες ντροπές και στην πρώτη αγωνία που τότε εκείνη την εποχή, και μόνο εκείνη, χωρούσε σ’ ένα δικό της ξεβαμμένο γκρι τζιν νούμερο 29 παρακαλώ. της άρεσε αυτό το τζιν, γι’ αυτό και μου το δωσε. Η βικτώρια μπορούσε να γελάει από το πρωί μέχρι το βράδυ γι’ αυτό κιόλας ένα βράδυ σ’ ένα πάρτι, καθισμένοι σε μια άδεια κουζίνα κοίταζα λοξά τα πλακάκια με τα κολληματικά σχεδια που έχουν οι κουζίνες ενώ στην ουσία ο νους μου ήταν πως θα επισκεφτώ με τη γλώσσα μου το χαμογελαστό στόμα της. Με την βικτώρια σε μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης έχω φορέσει μποξεράκι, κάλτσες, μάρτινς, φανέλα, φούτερ, φλάι, σκουφί σε 5 δευτερόλεπτα. Με την βικτώρια να με περιμένει στο τέλος της συναυλίας που έπαιζα εγώ και τα τσουλούφια μου, τρώγαμε σουβλάκια στο πάρκο, με αυτό το κορίτσι και τις αφιερώσεις στις κασέττες να είναι η λογοτεχνία των ραντεβού, η εφηβεία γλίστρησε ερωτευμένα. Όπως θα έπρεπε δηλαδή, και ξανά αν γύρναγα τον χρόνο, πάλι θα έγραφα στα θρανία χου και βου ίσον λου φου ε.

Βικτώρια σημαίνει νίκη ρε, πως δεν το σκέφτηκα αυτές τις δύο μέρες, έτσι νιώθω: νίκη, βικτώρια, victoria, victory.

Και στα παγωμένα πεζοδρόμια της βικτώριας, κάτω και πάνω από τις κουβέρτες, δεν υπάρχει χρόνος πριν και χρόνος μετά. Υπάρχει χρόνος τώρα, μετράει από την ώρα που μαζευτήκαμε να δώσουμε λίγες κουβέντες κουβέρτες μέσα από τις κούτες μας, έχεις φάει σοκολάτες με μαροκινούς που τραγουδάνε κάτι για τον καινούριο χρόνο, εμένα μου φάνηκε σαν ύμνος σε κάποια ομάδα, φουλ το πέταλο αλητεία και φωνή, εκτός έδρας, ελλάδα. Θα φάει ένα άκυρο στο ρεπορτάζ ο γλείφτης από το σκάι γιατί του αξίζει η νίκη μας, δεν του ανήκει του ρουφιάνου, κι ο γιώργος δεν μπορεί ν’ αντέξει το relocation πρόγραμμα γιατί άμα φύγει η λ. κι ο μικρός πως θα την παλέψει που κοιμάται και ξυπνάει με τις φάτσες τους. Νίκη. Πήγα κι ένα ζηλοτέηπ στην ελένη, νίκη, ο βαγγέλης μοίραζε, εξηγούσε, τον ρούφηξε η φάση, έδιωχνε τον «πρόεδρο ομπάμα» που τσίμπησε μια σακακιά και ο κόκορας ξαναρχόταν στην ουρά. «όλα εσύ τα παίρνεις ρε, να πάρει και κανας άλλος». Κι αυτό νίκη, και επί «προέδρου» αυτή τη φορά. Ρε, ηρεμήστε, θα έρθουν οι μπάτσοι, και δε γουστάρουμε τις φάτσες τους, «i don’t like it here man», κι αυτό νίκη, να ξέρεις ότι δε γουστάρεις εδώ, εκεί, αυτούς.

Βικτώρια σημαίνει νίκη. Victoria. Victory.

υστερόγραφο 1: η μιζέρια ως γνωστό αγαπάει τη μιζέρια. Άμα την είδες έτσι το ’15, θα την φας και το ’16 και δε θα σε χαλάσει και καθόλου. Και έτσι πάει δηλαδή, προσέξτε τι τρώτε, τι θα φάτε και τα ρέστα.

υστερόγραφο 2: οι νίκες μας είναι τίγκα στις ήττες, γι’ αυτό είμαστε γεμάτοι νίκες.

υστερόγραφο 3: Βικτώρια σημαίνει νίκη. Victoria. Victory. Το πιο αξιόπιστο λεξικό αγαπητοί τελεολόγοι είναι της καρδιάς.

υστερόγραφο 4 και γραφικό: έτσι μου ρχεται να πω i’m out, να πετάξω το μικρόφωνο κάτω για να απαντήσουν οι εχθροί με τις ρίμες τους. Αλλά θα πνιγούν οι μαλάκες, θα τους κοπεί η λαλιά.

τζιν λεμόνι ράιοτ

The Birthday, Marc Chagall (1915)

 

παραμένει στον αέρα πάνω από τις ταράτσες

μετέωρος και αποκλεισμένος

από τη γη και το βάρος

τα λεπτά κυλούν

ξεκινά να μετρά αντίστροφα

θέλει να πέσει σαν τρελός

η φυσική έχει γίνει αφύσικη

ένα ατύχημα χρειάζεται

εύχεται μια αμείλικτη πτώση

για προσγείωση ούτε λόγος

*

το μόνο πράγμα που έχει στο μυαλό του είναι να καταφέρει να κρατηθεί από το ψηλό σκαμπό του μπαρ ή αν δεν τα καταφέρει, τουλάχιστον από την μπάρα κι ας κρέμεται ανάποδα σαν νυχτερίδα (αν παρατηρήσεις καλύτερα, τα μάτια του είναι καρφωμένα στην πόρτα και κάθε φορά που ακούγεται ο ήχος γκλιν γκλιν ανοίγει η πόρτα και δυστυχώς ξεχνιέται και χαλαρώνει το γράπωμα, δε θα ήθελε σε καμία περίπτωση να κολλήσει στο ταβάνι και να προκαλέσει περαιτέρω αντιδράσεις γύρω γύρω)

θέλει κάπως αφόρητα να τη δει να πιουν μαζί να τα πουν να κυκλοφορήσει το αλκοόλ στο αίμα και να επιστρέψει το βάρος σαν δύναμη που κάνει τους ανθρώπους να ακουμπάνε στη γη και να γρατζουνάνε επιφυλακτικά ένα ριφάκι στο πεντάγραμμο της ευθείας που συνδέει τα μάτια τους.

*

ενα τζιν λεμόνι, ένα δεύτερο

μπορείς να μην χαμογελάς μέσα στο στόμα μου σε παρακαλώ;

θα κάνω ό,τι θέλω

ένας κόσμος έχει ανέβει πάνω στα δακρυγόνα και χορεύει

κάνει ό,τι θελήσει

μπορείς να μην χαμογελάς μέσα στο στόμα μου σε παρακαλώ;

θα κάνω ό,τι θέλεις

ένα τζιν λεμόνι και ένα δεύτερο

(θα κάνουμε ό,τι θέλουμε)

σημειώσεις για την «προσφυγική κρίση»

Προς αποφυγή παρεξηγήσεων και για συγκεκριμένους λόγους που θα τεθούν παρακάτω προτιμώ να μιλάω για «προσφυγικό ζήτημα» και όχι για «προσφυγική κρίση», έναν όρο που χρησιμοποιείται κατ” εξακολούθηση από τα καθεστωτικά μίντια και από αρκετούς συμμετέχοντες στη συζήτηση (στο debate για να είμαστε και λίγο μοντέρνοι) που αφορά τις προσφυγικές εκτοπίσεις και γενικότερα τις μεταναστευτικές κινήσεις πάνω στον πλανήτη.

Η χρήση του όρου «προσφυγική κρίση» αποτελεί μια θεσμική, επίσημη, «ορθολογική» περιγραφή ενός κοινωνικού-οικονομικού ζητήματος που διαστρεβλώνεται εσκεμμένα από την πλευρά του κυρίαρχου λόγου. Όπως όλα τα κοινωνικά ζητήματα στο καπιταλιστικό κύκλωμα του θεάματος ξεφτίζουν από την ουσία τους, τις αιτίες και τα αποτελέσματά τους, έτσι και η «προσφυγική κρίση» αντικειμενικοποιείται με τέτοιο τρόπο από τα μίντια, τους «ειδικούς» και όσους εκφέρουν σχετικό λόγο ώστε αυτό που καταφέρεται είναι μια αποστασιοποίηση από τον πραγματικό πυρήνα του προσφυγικού ζητήματος: η καπιταλιστική κρίση δημιουργεί περιφράξεις, εκτοπίσεις και προετοιμάζει, όπως έχει δείξει η αιματηρή ιστορία των «κρίσεών» της, νέες πρωταρχικές συσσωρεύσεις κέρδους. Για τον αντικαπιταλιστικό λόγο τουλάχιστον, δεν πρέπει να υπάρχει «προσφυγική κρίση» παρά μόνο καπιταλιστική.

Οι τόνοι της «Αποκάλυψης» με την οποία φορτίζεται η σχετική συζήτηση, τόσο από την «ξενοφοβική δεξιά» όσο και από την «προοδευτική αριστερά», υπερ-δραματοποιούν, κατασκευάζουν φόβο, στοχεύουν στην κινηματική παράλυση, συμβάλλουν με λίγα λόγια στην απενεχοποίηση του Κεφαλαίου ως σχέση και ως φονική μηχανή αναπαραγωγής της ανθρώπινης ζωής. Ο George Caffentzis είχε εύστοχα διαβάσει γύρω στο 1980 τις υπόνοιες της συζήτησης γύρω από την «πετρελαϊκή κρίση» του 1973. Έλεγε τότε πως κάθε φορά που το μοντέλο της εκμετάλλευσης γίνεται ανυπόφορο και χρειάζεται να βρει διέξοδο, να αναδιαρθρωθεί, το Κεφάλαιο κάνει νύξεις για την ανθρώπινη θνησιμότητα, ότι δηλαδή έρχεται το τέλος του κόσμου. Το τέλος του κόσμου δεν ήρθε τότε όπως δεν θα έρθει και τώρα, τουλάχιστον όπως θέλει να το παρουσιάσει το σχέδιο της παγκόσμιας καπιταλιστικής μηχανής.

Τότε, το κεντρικό επιχείρημα ήταν η σπάνη των αγαθών, τώρα το επιχείρημα διαρθρώνεται γύρω από την σπάνη της ανθρώπινης ζωής, το πόσο ευάλωτη και εύθραυστη είναι – μία από τις λίγες βεβαιότητες αυτής της ζωής (ο θάνατος) γίνεται στα χέρια του Κεφαλαίου ένας καθεστωτικός εκβιασμός, μια φυσιολογική απειλή με …μεταφυσικές διαστάσεις: «κοίτα τι γίνεται με τους πρόσφυγες, σειρά έχετε οι υπόλοιποι».

Παρά τις προσφυγικές απώλειες σε θάλασσα και στεριά, παρά τον θάνατο που θέλει να διαχειριστεί (και μ” αυτόν ν” απειλήσει) η πολιτική έκφραση του Κεφαλαίου που, μεταξύ άλλων, αποκαλείται ως «Ευρώπη-Φρούριο», υπάρχει μια πραγματικότητα που αποκρύπτεται στις διάφορες αναλύσεις του ζητήματος, ένα δεδομένο γύρω από το οποίο διαμορφώνεται το σύγχρονο προλεταριάτο. Σύμφωνα με στοιχεία που πρόερχονται από έναν θεσμικό οργανισμό όπως είναι ο ΟΗΕ, ένας στους 122 κατοίκους του πλανήτη είτε είναι πρόσφυγας, είτε εκτοπισμένος εσωτερικά (στη χώρα γέννησής του) ή αναζητά άσυλο. Με όρους πληθυσμού, θα μιλούσαμε για την 24η μεγαλύτερη χώρα του κόσμου. Με κοινωνικο-οικονομικούς όρους θα μιλούσαμε για έναν ανηλεή πόλεμο που έχει εξαπολύσει το κεφαλαιοκρατικό σύστημα παραγωγής, για μια παγκόσμια διεύρυνση του κράτους έκτακτης ανάγκης για το οποίο έγραφε ο Βάλτερ Μπένγιαμιν και το οποίο συνεχίζει να θεμελιώνεται σε μεγαλύτερα στρώματα καταπιεσμένων.

Η εργατική διαχείριση των προσφυγικών και μεταναστευτικών ρευμάτων, ανομολόγητη ως τέτοια από θεσμικά και παρα-θεσμικά όργανα, έχει ήδη στηθεί καμιά δεκαριά χρόνια πριν. Ο σχετικός μηχανισμός όπως εξηγεί ο Αποστόλης Φωτιάδης δεν έχει στηθεί για να «λύσει» το ζήτημα: από τη μια το νομικό πλαίσιο του ασύλου, των κέντρων υποδοχής και της πολιτικής των απελάσεων και από την άλλη η χρηματοδότηση των (στρατιωτικών και αστυνομικών) επιχειρήσεων που λειτουργούν επιθετικά και αποτρεπτικά αναπαράγοντας συστηματικά μια πολεμική βιομηχανία.

Οι κυρίαρχοι κρατικοί και υπερ-κρατικοί διαχειριστές μέσα από το επίσημό οργανό τους, την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, άρχισαν από τον Μάιο να ανακοινώνουν τις προθέσεις τους που δεν είναι άλλες από την περαιτέρω στρατιωτικοποίηση των συνόρων και από τον έλεγχο των μεταναστευτικών ροών: με τοποθέτηση αξιωματούχων σε τρίτες χώρες για τη συλλογή και ανάλυση πληροφοριών σχετικά με τις μετακινήσεις, δημιουργείται ένα σύγχρονο πολιτικό καθεστώς αποικιοκρατίας, ένα διευρυμένο δια-κρατικό στρατόπεδο διαχείρισης εργατών.

Το ασφυκτικό αυτό πλαίσιο για τον κόσμο της εργασίας έχει στόχο να δυσχεράνει την ταξική πάλη από την πλευρά των μετακινούμενων προλεταριακών στρωμάτων. Γι” αυτό και η οργάνωση της θεσμικής συζήτησης γύρω από το προσφυγικό ζήτημα γίνεται με τους όρους που αναφέρθηκαν πρωτύτερα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το «debate» για την χρήση του όρου «πρόσφυγας» ή «μετανάστης» το οποίο στήθηκε σχεδόν ταυτόχρονα με τις ανακοινώσεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής λόγω των αυξανόμενων προσφυγικών ναυαγίων που δημοσιοποιούνταν.

Από τη μια πλευρά το δίκτυο Al Jazeera με τη δημόσια τοποθέτησή του για την επιλογή της λέξης «πρόσφυγας» αντί «μετανάστης», ξετύλιξε έναν συλλογισμό που αναφερόταν στην χώρα προέλευσης των ανθρώπων που φτάνουν στη Μεσόγειο (Συρία, Αφγανιστάν, Ιράκ, Λιβύη, Ερυθραία, Σομαλία κλπ) και στις συνθήκες που τους ώθησαν να φύγουν. Το κύριο επιχείρημα είναι ότι οι περισσότεροι από αυτούς απέδρασαν από τον κίνδυνο του πολέμου και άρα πρέπει να ονομάζονται ως αυτό που είναι θεσμικά και νομικά: πρόσφυγες. Η χρήση του όρου «μετανάστης», επισημαίνει το Al Jazeera, έχει τελείως απονοηματοδοτηθεί από τα μίντια και τις πολιτικές ελίτ ενώ έχει καταντήσει να σημαίνει έναν απλό αριθμό, έναν όρο που χρησιμοποιείται «αρνητικά» στη βάση του ρατσισμού, με λίγα λόγια αποτελεί μια «ενόχληση» (nuisance). Το διεθνές δίκτυο καταλήγει λέγοντας ότι δεν θέλει να συμβάλλει στην παραπάνω παραπλανητική διαδικασία, δίνοντας πάτημα σ” όλους αυτούς που «βλέπουν» μόνο οικονομικούς μετανάστες.

Στη διάκριση μεταξύ αυτών των δύο όρων, επιμένει και η Υπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες (UNHCR), αναφερόμενη στα νομικά δικαιώματα και τις νομικές ευθύνες που έχει κάθε κράτος, σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, απέναντι στην ιδιότητα του πρόσφυγα. Για τους μετανάστες, σημειώνει, το κάθε κράτος μεμονωμένα διατηρεί διαφορετική νομοθεσία και διαφορετικές πολιτικές.

Η διάκριση αυτή σε δικαιακό και συνεπώς σε πολιτικό επίπεδο εξαφανίζει την «οικονομία» της μετανάστευσης και της προσφυγιάς που δεν είναι άλλη από την πυροδότηση κρίσεων και εκτοπίσεων των καπιταλιστικών μηχανισμών της δύσης σε συνεργασία με ντόπια, διεφθαρμένα καθεστώτα, στα πλαίσια αποικιοκρατικών πολιτικών που βοηθούν το Κεφάλαιο να αυτο-αξιοποιηθεί.

Την ίδια στιγμή, το να χρησιμοποιείται ο όρος «πρόσφυγας» σε βάρος του «μετανάστη», υποβιβάζει μια μακρά μεταναστευτική ιστορία, βάζει σε λήθη τις αιτίες εκτόπισης και μετακίνησης της εργατικής τάξης εκεί όπου το κεφάλαιο δημιουργεί τον χωροχρόνο του, το πλαίσιο εκμετάλλευσής του.

Ο ΟΗΕ μπορεί να δηλώνει κατηγορηματικά ότι «οι μετανάστες δεν επιλέγουν να μετακινηθούν εξαιτίας μιας άμεσης απειλής ή λόγω κινδύνου της ζωής τους […] δεν αντιμετωπίζουν τα ίδια εμπόδια με τους πρόσφυγες στο να επιστρέψουν […] συνεχίζουν να απολαμβάνουν την προστασία της κυβέρνησής τους», ωστόσο, οι ριψοκίνδυνες επιλογές ενός οικονομικού μετανάστη από χώρες όπως το Πακιστάν, το Κασμίρ ή αλλού είναι προδιαγεγραμμένες λόγω της κοινωνικής και οικονομικής κατάστασης που λειτουργεί καταλυτικά στη δίωξή του. Οι προηγούμενες γενιές μεταναστών εργατών γεννιούνται σε χώρες όπου ο πολιτικός αυταρχισμός και η ένταση του οικονομικού πολέμου δεν τους αφήνουν άλλη επιλογή.

Μπορεί οι σφαίρες να μην σφυρίζουν στ” αυτιά τους (μπορεί όχι με την ίδια συχνότητα και ένταση), μπορεί «το επείγον» τους να μην είναι το ίδιο μ” εκείνο των προσφύγων, ωστόσο κρίνοντας από την προσοδοφόρα βιομηχανία απελάσεων που τρέφει το σκέλος της ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας, αντιλαμβάνεται κανείς ότι τεράστια κομμάτια του παγκόσμιου προλεταριάτου εξωθούνται συστηματικά εκ νέου σε συνθήκες αβίωτες, σε συνθήκες που τους ωθούν να πάρουν το ρίσκο ενός φονικού ταξιδιού, στα χέρια κάποιου διακινητή (άλλος ένας κρίκος της αλυσίδας, όχι βέβαια της τάξεως της κρατικής ισχύος, που κερδίζει από τις εκτοπίσεις της εργατικής τάξης).

Ο πόλεμος από τον οποίο αποδρούν οι Σύροι και άλλοι πρόσφυγες είναι πραγματικός. Πρόκειται για τον ίδιο, πραγματικό και βιωμένο μέχρι το μεδούλι οικονομικό πόλεμο που έχει εξαπολύσει ο καπιταλισμός των ημερών μας στην παγκόσμια εργατική τάξη, στους μετανάστες σ” όλο τον κόσμο. Η συζήτηση για την προσφυγική ή μεταναστευτική ιδιότητα έρχεται να «θολώσει» αυτόν τον πόλεμο, επιχειρεί στο όνομα «των ανθρώπινων δικαιωμάτων» να αφανίσει την πραγματικότητα της ταξικής πάλης και των πρωταγωνιστών της.

Το κείμενο δημοσιεύτηκε στις 29 Σεπτεμβρίου στο thecricket.gr

φλατ

τελευταία τα πάω καλά κοιτώντας κάτω

κηλίδες λαδιού από τα αμάξια, πατημένες τσίχλες, γόπες τσιγάρων, λακούβες με νερό, στεγνές λακούβες, αφοδεύματα περιστεριών, σκύλων, τετράγωνες πλάκες πεζοδρομίου, μικρότερες με διαγώνια αυλάκια, μωσαϊκά πρασινόμαυρα, μπεζ, διαβάσεις, μπάρες, κεκλιμένα επίπεδα, λάστιχα, ζάντες, σωλήνες που τρέχουν, σκουπίδια, σακούλες, μαρούλια, πορτοκάλια, σταφύλια, μπουκάλια γυάλινα, μπουκάλια πλαστικά, καφέδες, χάρτινες συσκευασίες για τυρόπιτες, χαλίκια, γρασίδι, λάσπη, υγρασία, φύλλα, σουσάμι, ψίχουλα, απορρυπαντικό, χλωρίνη, αφίσα σκισμένη, σελίδα από τετράδιο, χαρτομάντηλο, τρικάκια για ξεσηκωμό, τρικάκια για δουλειά από «ελληνικό» συνεργείο, τηλέφωνα κλειδαράδων, σκαλιά στενά, σκαλιά πλατιά, μάρμαρο, τσιμέντο, πέτρα, οι ράγες του τραμ, άσφαλτος, κολονάκια, νησίδα μία, νησίδες δύο, μονοπάτια τρία, σκοτεινά, σκηνές, κουβέρτες, σώματα, εισιτήρια, χαλάκι εισόδου, έξοδος κινδύνου

προς τα πάνω τα πράγματα δυσκολεύουν

ανάσα προγραμματισμένη, καρδιολογικές αρρυθμίες για κάποια ασφάλεια, τα φρένα πιάνουν πάντοτε δεν υπάρχει περίπτωση για άφεση, σ’ ένα όνειρο μου έγινε εμφύτευση σφαίρας έκαιγε πολύ χωρίς να πονάει τόσο, εσωτερίκευση κυκλωμάτων εμπορεύματος, ρομποτοποίηση και τέλος της εργασίας τους δηλαδή τέλος της ζωής μας, μια μάζα κυττάρων που λέγονται flatliners χρειάζονται άμεση επέμβαση, μια εγχείρηση απομόνωσης και εξορίας τους, ένα κεντρικό νευρικό σύστημα με αποδιοργανωμένα χείλη και μουδιασμένα άκρα, μια μπανιέρα γεμάτη με αίμα που ήπιαμε όλα αυτά τα χρόνια, ο ήχος του τελευταίου τσιγάρου όταν σβήνει εκεί μέσα

το κώμα από το οποίο επιστρέφουμε

φιλίζι, feel easy, is living easy;

πανηγύρι

i. οι πλάτες των κοριτσιών είναι σαν ανοιχτά βιβλία όπου μπορεί κανείς να διαβάσει μια ερωτική ιστορία. η μόνη βοήθεια που μπορεί να ξεδιαλύνει κάπως το μυστήριο είναι ο ιδρώτας​ που ξεκινάει από τον αυχένα και καταλήγει προς τη μέση. και πάλι, χρειάζεται σχολαστική παρακολούθηση.

οι ώμοι από την άλλη, στρογγυλοί και προκλητικοί στο να κρατηθείς, να γραπωθείς γερά, είναι προτιμότερο να αφήνονται ελεύθεροι. ή μήπως όχι, δεν είμαι και σίγουρος.

ii. αν αιωρηθείς από πάνω βλέπεις ομόκεντρους κύκλους – όλοι γυρνάνε γύρω γύρω από τον έρωτα πιασμένοι χέρι χέρι. βέβαια, όπως είναι φυσικό κανείς δεν τηρεί ομόκεντρη τροχιά: σφήνες, αποχωρήσεις, είσοδοι, ασύμμετρα τα σκιρτήματα, το μελίσσι χορεύει πάνω σε αρχαία άγνοια. «πάμε να χορέψουμε».

οι μεγάλοι, βράχοι αγάλματα γενιά παλιά, παρόλο που έχουν στερέψει από έρωτα, σα να παραφυλάνε. από τις άσπρες πλαστικές καρέκλες τους, από τα πεζούλια, κουρασμένοι δικαστές που δεν θέλησαν ν’ ακολουθήσουν τον δρόμο που πήραν παρά μόνο αυτόν που ανοίγεται προκλητικά μπροστά τους: ο χορός σέρνει τον κόσμο μπροστά, αναβάλλει τον θάνατο.

μοναξιά

η μοναξιά είναι ένα μεγάλο τέρας, είναι σαν ολόγραμμα (το δικό μας). υπάρχει πολύ πριν τον άνθρωπο, μια ριζωμένη γήινη δύναμη – από την ίδια όμως ξεφυτρώνει οτιδήποτε την κάνει να εξαφανίζεται για λίγο ή πολύ: η επιθυμία για τον άλλον, το κοίταγμα, το επίμονο κοίταγμα, ο θαυμασμός, η κάβλα, η ατζαμοσύνη μιας πρώτης επαφής, η εμμονή μιας φαντασίωσης, η γύμνια του μεσημεριού, η κάβλα πριν και μετά.

η μοναξιά αυτοκτόνησε ένα καλοκαίρι.

μικρά παιδιά

μικρά παιδιά, έφηβοι, μιλάνε λες και είναι πίσω από μια καρέκλα γραφείου πολυεθνικής επιχείρησης ή χρηματιστηριακού γραφείου. εξηγούν με περίσσια υπευθυνότητα το πως θα νοικιάσουν το σπίτι των σπουδών τους, το πώς θα το γεμίσουν με έπιπλα, με διακόσμηση και απλώνουν οικονομίστικους σχεδιασμούς προορισμένους να μην αποτύχουν και να πετύχουν το πολυπόθητο αποτέλεσμα: να ξεπεράσουν τους γονείς τους σε σκουριά και να συμβάλλουν στο σταμάτημα του να πηδιέσαι από νωρίς στη ζωή σου. αν το τελευταίο συνεχιστεί, τότε θα μιλάμε για το τέλος της ανθρώπινης ιστορίας, και χωρίς ίχνος οργασμού μάλιστα.

καντίνα

(απέξω) πάντοτε έχει κάποιο ενδιαφέρον να περιεργάζεσαι το χρυσομαύρισμα ενός κορμιού, τις τρίχες που ξάνθυνε ο ήλιος στα χέρια, το πίσω μέρος του λαιμού, στα σημεία που φυτρώνουν λίγες, εκεί φαίνεται όλη η τρυφερότητα με την οποία φέρεται ο ήλιος, τα μαλλιά που δείχνουν ότι ένας άνθρωπος προέρχεται από τη θάλασσα, μεγαλώνει στην άμμο και τα αρμυρίκια και επιστρέφει ξανά όταν τα κύματα χάσουν την ορμή τους. πάντοτε έχει κάποιο λογοτεχνικό ενδιαφέρον ο χρόνος της αναμονής στην καντίνα πριν από τον πρώτο καφέ.

(απομέσα) καλημέρα, τι θέλετε; ωραία, μισό λεπτάκι. δέκα βήματα πίσω δεξιά στη μηχανή του εσπρέσο. μισό βήμα αριστερά πάγος, λίγη ζάχαρη, πέφτει έξω θα καθαρίσω μετά δε γαμιέται, σέηκερ βζζζζ, δευτερόλεπτα που φεύγουν και δεν ξανάρχονται, λίγος αφρός, καπάκι πλαστικό, καλαμάκι, ορίστε τα ρέστα σας, έτοιμη για μια νέα εργασιακή εμπειρία ζω το μύθο μου στην ελλάδα: μπύρα ναι, τι μπύρα;, έφτασε, μισό λεπτάκι. παρακαλώ, τι θέλετε;

παγκράτιο το παράλιο

καπιταλισμός είναι εκείνες οι συνθήκες που χρόνο με τον χρόνο ξεριζώνουν τους κέδρους, τ’ αρμυρίκια, ρίχνουν τσιμέντα που οδηγούν σε γήπεδα, επιδίδονται στο αναπτυξιακό άθλημα της τεχνητής σκιάς και θάβουν τ’ αρχεία με τα φυσικά μονοπάτια για να ξεχαστεί τελείως η περιπλάνηση. καπιταλισμός όπως λέει ο αεικίνητος αγγελής είναι η εξαφάνιση του κρίνου της θάλασσας η αλλιώς του παγκράτιου του παράλιου. πρόλαβα μου το ‘δειξε δεν έχω παράπονο.

περί καταμερισμού

ο καταμερισμός της εργασίας γύρω από την παραλία και τη θάλασσα είναι στα χέρια μας. κάθε μέρα μπορεί να είναι διαφορετικός, πιο ενδιαφέρων, ένα βήμα πιο μακριά από τον τεηλορισμό και από κάτι υποστηρικτές του που κουνάνε υπερήφανα τις αλυσίδες τους: «πόσο να κάτσεις πια, μετά σκουριάζεις, αρχίζει και σου λείπει το τρέξιμο». πόσο σαμποτάζ χρειάζεται στα εγκεφαλικά κύτταρα άραγε;

(refugees welcome, υπάρχει πολλή ζωή πεταμένη ν’ αδράξετε)