ας περιμένει ο πλανήτης σου

μ​ας είπανε ότι ο έρωτας και η αγάπη είναι λεπτά ζητήματα βιοχημείας και νευρώνων και πως σέρνουν μαζί τους ολόκληρα συστήματα με πληροφορίες, φιλοδοξίες, ματαιότητες, σκληρότητα, βιασμούς, «αγάπη», αγάπη, φόβο, ελευθερία, μοναξιά, φυλακή – όλα όσα υφαίνει το δίχτυ της ανθρώπινης ψυχής.

πίνουμε λέει κάθε φορά στην υγειά του παρελθόντος που απλώνει ξεδιάντροπα και νομοτελειακά το ρίζωμά του στον χώρο και τον χρόνο μας.

μας είπαν ότι μας δόθηκαν χαρίσματα, δεξιότητες, συναισθήματα και προοπτικές αλλά στ’ αλήθεια μας έμαθαν σκόπιμα όσα εξυπηρετούσαν έναν θίασο από αφεντικά και μασκαρεμένους δασκάλους.

στην ουσία μας ξέμαθαν από αυτά που θα φτιάχναμε έξω και μακριά από αυτούς: μια ζούγκλα με δράκους που βγάζουν την ομορφιά σου σε φωτιές, έναν αχανή κήπο στο σύμπαν που μου λες πως ξέρεις, χωρίς πεζοδρόμια και χωρίς την σπαρακτική πίεση να φανταζόμαστε τη θάλασσα κάτω από αυτά, χωρίς ανταγωνισμούς για κέρδη ή για συμβολικά βάθρα, χωρίς ανάγκη να εξηγούμε κάθε λεπτό το στάτους στο οποίο περιπέσαμε από την ομορφιά μας.

έχεις δίκιο μωρό μου, δεν μπορώ να φέρω καμία αντίρρηση: δεν αρκούν οι εξηγήσεις που μας δίνονται σ’ αυτόν τον πλανήτη, δεν είναι υποφερτή η ζωή στη σχέση της με τον θάνατο, μας πνίγει, δεν μας αφήνει να μιλήσουμε στους ανθρώπους γύρω μας, στον άνθρωπο μας που λέμε,  καταπίνουμε ολόκληρα δηλητήρια σιωπής για να μην ακουμπήσουμε ό,τι μας έχει απαγορευτεί – μας έμαθαν ότι η απαγόρευση είναι προϋπόθεση για μια συνετή ύπαρξη, είναι μάλιστα και στη συνταγή ενός επιτυχημένου έρωτα ή μιας αγάπης αιώνιας.

νομίζω ότι ούτε η φαντασία σου αρέσει εδώ που ήρθαμε, ούτε εκείνοι που γράφουν γι’ αυτήν, ούτε κι εκείνοι που αφηγούνται ξανά τα ίδια και τα ίδια, με λέξεις που δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, με λέξεις που δεν μιλάνε σε κανέναν και για τίποτα.

αλλά, τι να την κάνεις την φαντασία άμα απλά μπορείς να κοιτάξεις καθαρά μέσα σου και μετά να με πάρεις αγκαλιά; σε τι μου χρειάζεται το παραμύθι όταν σε φιλάω σαν πρώτη φορά, τόσο ελεύθερα μέσα στη στιγμή; σε τι άραγε χρειάζεται η προσμονή πάνω στο μεθύσι, όταν τα όμορφα γέλια σου γίνονται όμορφα δάκρυα;

έχεις δίκιο μωρό μου, αλλά ο πλανήτης και το σύμπαν σου μπορούν να περιμένουν.

είσαι ακόμη εδώ.

αστροφυσική

στις 5 το πρωί ο ουρανός είναι όσο χρειάζεται/
χάνει το βάρος του και μένει ν’ ακούει ό,τι δε λέγεται

για ένα κορίτσι μακριά από τα χρόνια: η εμμονή κάθε δευτέρας έχει αντίδοτο σ΄ένα επίμονο καρδιοχτύπι/

τα σωθικά σε ένταση ζωής

δεν υπήρξε στ’ αλήθεια ιδιαίτερο πρόβλημα με τα είδωλα που υποσχέθηκαν αστροφυσική σωμάτων και ψυχών

γι’ αυτό και η αφελής αγκαλιά με τον ερωτισμό που κάπως μας φάνηκε: μια στιγμή που ένα πείραμα αληθεύει

δεν έχει σημασία αν θα πετύχει και για ποιον, το εργαστήρι που ζωγραφίζουμε ο ένας τον άλλον/

με χρώματα που διαλέγουμε σε δευτερόλεπτα, το εργαστήρι που ξεκλειδώνουμε,

είναι ανοιχτό για όσους ανεμίζουν νικηφόρα τη σημαία της μοναξιάς

αξεσουάρ

απλώθηκε να πει μια ιστορία
μ’ ένα φως τεράστιο επιτηδευμένο
οι ελεύθεροι συναντούν συνέχεια προβλήματα
και οι ερωτευμένοι μια ζωή στην κόντρα

​μια στροφή πρόλαβε στη διήγηση, τελικά
αρκέστηκε στο λευκό
να γράφει
κάθε φορά που ξαπλώνει εκεί μέσα

αμηχανίες

Σε κάποια δόση σκέφτηκε να σε κεράσει μια αμηχανία, και δέχτηκες ευχαρίστως. είχες συνηθίσει σ’ εκείνη την υπόγεια μηχανική να σε κερνάνε οτιδήποτε άλλο, με τιμές, νούμερα, εργασία, αφεντιλίκι, καπνούς και ύφη.

*

Την ήπιες αργά, καρφώθηκες στο σημείο που ήσουνα, «ωραίο ποτό» σκέφτηκες, θα ξανάπινες˙ πιώμα περίεργο, δεν χρειάζεται πολύ, ίσα ίσα να μην ξεχαστεί η αρχική γεύση της αμηχανίας. εδώ η σχέση είναι αντίστροφη, δεν εξαφανίζεις το αλκοόλ τάχα με στόχο, η αμηχανία απομακρύνεται όσο αδειάζεις το ποτήρι.

*

Πότε έκανες παρέα τελευταία φορά με κάποιον και να μιλάς για τρισχειρότερους ανθρώπους που περάσανε τρισχειρότερα πράματα, τα καταφέρανε, και σου γνέψανε κάπως όμορφα;

*

Σκιές, ανυπομονησίες, φόβος μαζεμένος από παντού, πότε έκανες παρέα απλά για το γλυκόπιοτο, χωρίς αντάλλαγμα, χωρίς καμία προσδοκία, παρέα μόνο για μια βόλτα. «έχεις πλάκα ρε» και αρκεί να μην μου ανησυχείς.